نمایش رادیویی
|
سه شیوه براى ارائهٔ نمایش‌هاى رادیوئى وجود دارد: | ||
|
| ||
|
۱. تهیهٔ یک برنامهٔ کامل نمایشى به مدت نیم ساعت تا یک ساعت | ||
|
| ||
|
۲. تهیهٔ یک سریال پانزده تا سى دقیقه‌اى (حداکثر ۱۳ قسمت) حول محور خاصى که به‌طور دنباله‌دار هر قسمت تکمیل کنندهٔ قسمت بعدى خواهد بود. این سریال نمایشى مى‌تواند در دل یک برنامهٔ مستقل چاى داشته باشد مانند پخش روزانهٔ یک ربع نمایش در برنامهٔ کشاورزى رادیو.
| ||
|
| ||
|
۳. تهیهٔ نمایش‌هاى سى دقیقه‌اى مستقل در زمینه‌اى مشخص (به‌عنوان مثال حول محورهاى زندگى در روستا) به‌طورى که هر قسمت بیانگر گوشه‌اى از واقعیت باشد. | ||
|
| ||
|
شخصیت‌هاى اصلى در هر کدام از این برنامه‌هاى نمایشى ایفاءگر نقش‌هاى جدید خواهند بود. | ||
|
| ||
| ||
|
نمایش‌هاى رادیوئى در استودیو و به کمک چند بازیگر و با استفاده از افکت‌هاى رادیوئى تولید و تهیه مى‌شود. با استفادهٔ ماهرانه از کلمات و تغییر صداها، تغییر افکت و موزیک، صحنه‌هاى مختلفى را براى شنونده مى‌توان ایجاد کرد و در اینجا ذهن شنونده است که تصویر ذهنى خاصى را از صحنهٔ نمایش در ذهن خود تداعى مى‌کند. به همین دلیل در بعضى کتاب‌ها این نوع نمایش‌ها (نمایش‌هاى رادیوئی) را تئاتر ذهنى یا پندارى (Theatre of the mind) نام نهاده‌اند. | ||
|
| ||
|
- محدودیت‌هاى نمایش رادیوئى: | ||
|
۱. وجود صحنه‌هاى متعدد و عبور سریع آنها، موجب گیج شدن شنونده مى‌شود. | ||
|
| ||
|
۲. تعداد نقش‌هاى موجود در یک نمایش رادیوئی، عموماً محدود است. بعضى صاحب‌نظران معتقدند که در یک نمایش نیم‌ساعتهٔ رادیوئى بیش از هفت نقش مختلف نمى‌توان داشت. در صورت وجود نقش‌هاى متعدد، شنونده قادر به تشخیص و پیگیرى مسائل مطروحه نخواهد بود |
